Hé onbevoegde, wat doe jij hier en blijf van de prei af?!

Op een dijk vlak onder de hoofdstad is iets geks. Er is een schifting tussen zij die er wel mogen zijn en zij die er niet mogen zijn. De dynamiek van in en uitsluiten ligt er op straat. Overal staan bordjes die verboden toegang of privé schreeuwen. Langs de dijk waar het fietspad ligt staan heel veel van het soort borden, die ons verbieden het land of het water te betreden. Ik ben er onbevoegd. Een vreemde, hoewel ik al mijn hele leven deze dijk oversteek.

Wie niet betaalt

Zijn we zo bang dat een ander op dat wat van ons is komt? Is de ander zo slecht opgevoed dat die zich niet meer gedraagt als we  en iemand bang moet zijn? Ik vraag twee tuinders waarom er bij de ingang van hun tuin een bord staat met Privé erop. Ze vertellen me dat er iemand prei kwam stelen. “Misschien had diegene geen geld voor prei?” Hoongelach valt me ten deel. “Wie niet betaalt, mag geen groenten.” En wie het niet kan betalen mag dus ook niet via het trapje terug de kade op of het water in.

Dit hele gebied is opgedeeld in hokken en vakken door mensen die daarvoor betaald hebben. Zij die dat niet kunnen mogen er doorheen, maar wordt wel duidelijk gemaakt dat dit onvrij land is. Je hoort hier niet. Ga weg.

Terug naar vroeger

Het maakt me boos. Privé terrein en Eigen grond vervreemden me van het gebied dat ik al mijn hele leven ken. De ander (ik dus) wordt ervan weerhouden zich erbij te voegen.
Afgesneden van elkaar, verdrinken we in ons eigen bezit bang dat iemand anders er gebruik van maakt. Is dat niet heel eenzaam? Als bezit ons meer identificeert, dan dat verbinden met anderen door ons bezit te delen ons definieert, wat zijn we dan voor mensen geworden? Ik voel me nogal onwelkom als alles me toeschreeuwt dat ik er eigenlijk niet mag zijn? Ik voel me eerlijk gezegd niet meer thuis op het stukje dijk en haat de mensen die die stomme borden neerzetten. Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Terug naar vroeger dus, toen ik nog wel vrij over de kades kon lopen en de velden over kon steken.

Genoeg prei

Ik kan me voorstellen dat deze doorgeslagen eigendomsdrang het begin van een revolutie is, het wordt hier zo tastbaar. En is die revolutie niet al gaande, zodat we allemaal rechtse ideologieën gaan aanhangen die de kloof groter maken, met datgene waarvan we denken dat we het niet zijn. In plaats van de kloof kleiner te maken met datgene waar we al deel van uitmaken? En zie hier de fuik waar we onszelf in gedreven hebben: Vroeger konden we zomaar een veld over steken en via de kade het water in. Tegenwoordig is dit verboden. Omdat de ander misschien wel 0nze prei meeneemt of de steiger stukmaakt. Dus zetten we er een bord bij. De ander is niet welkom en denkt een vreemde te zijn. Zo maken we de afstand groter. En de dijk niet gezelliger en ik vraag me af of die er veiliger van wordt. De ander is in ieder geval altijd degene waar dit overgaat. Alleen kom ik de ander nooit tegen en er is volgens mij ook wel genoeg prei.